سلام چرا که سلام نام خداست!

به نام خدا 

خدایی که از روح خود در من دمید و مرا خلیفه ی خود در زمین قرار داد.

به جای آوردن شکر نعمت هایش برایم مقدرو نیست .

بزرگی است که بزرگی اش قابل سنجش نمی باشد .

مهربانی است که مهربانی اش وصف ناشدنی است .

سال ها پیش کاربر پرشین بلاگ  بودم . سال هایی بود که با غم و اندوه بسیار گذشت . در اوج ناراحتی شروع به نوشتن در وبلاگی کردم که ساخته بودم . عناوینی که نوشته می شد گوناگون بود و به قول خواننده هاش با  اینکه بعضی از نوشته هاش شاد بود و باطنز سر و کار داشت اما پر از غم بود .

سال ها در اون خونه کوچولوم نوشتم . با خیلی ها آشنا شدم . دوستان خیلی خوبی پیدا کردم و کم کم بعضی چیزها شد دردسر . شناخته شدن از طریق فامیل و اقوام و آدم هایی که به ظاهر دوست بودن ولی کوچکترین شادی آدم رو نمی تونستن ببینن .

توقعات بعضی ها بالا رفت و منظوری که در نوشته هام بود تبدیل به برداشت شخصی شد .

یکی می گفت عاشقی . یکی می گفت نا امیدی . یکی می گفت ...

این بود که به فکر ساختن یه وبلاگ جدید افتادم اما نمی دونستم که می تونم مثل گذشته آپدیت کنم و به دوستانم سر بزنم یا نه ... 

تصمیم دارم زود به زود آپدیت کنم و خیلی چیزهایی که در فکر و ذهنم می گذره این جا منتقلش کنم . شاید که نظرات سازنده دوستانم به من کمک کنه . 

یا حق